La porte claque. L’employé est part

La porte claque. L’employé est partie.
Dans cette salle froide, l’air semble raréfié, porteur seulement d’effleuves ténus de formaldéhyde – comme un souffle qui dissimulerait une odeur enfouie, inévitable, charnelle. Cette odeur de décomposition s’insinue dans mon cerveau, nourrissant de sa senteur douceeâtre le feu de ma folie. Sur ma langue défilent mille saveurs contraires – le miel fané de fleurs sèches, le goût fade d’une viande bouillie, le sel d’un ruisselet de sang...
Le cœur soulevé par ce mélange nauséeux, je me tourne vers le mur. Wajah yang tidak karuan oleh tonjolan akibat benturan dengan laci besi, menampakkan cengiran yang aneh. Aku harus melihanya dua kali sebelum mengenali sosok yang berjenggot tebal yang kotor. Mes prunelles dilatées paraissent fixer un point invisible, situé au-delà des parois de cette pièce, en dehors de ce monde, oscillant quelque part entra maintenant at ailleurs.
Qu’est-ce que je fais là, dans cette morgue traversée de relents sucrés? Me demandé-je dans un sursatut de lucidité, comme arraché à l’obsession qui me tenaille depuis des mois. Du regard, je balaie les cloisons étanche de cette salle, où les microbes ont moins de prise que les souvenirs virevoltants d’une armée de morts. Je les entends exhaler chacun une histoire, une bribe d’existence qui a fini sa course, une litanie dans une langue inconnue. Le sang battant à mes tempes, je les écoutes énoncer une dernière fois le récit de leur vie. Leurs morts suintent hors des tiroirs où ils sont allongés, lèvres scellées et yeux clos, rebondissent dans la pièce, s’enchevêtrant comme des émissions radio parasites d’où malgré le grésillement et les interférences, se détache quelque fois le hoquet d’un sanglot.
Parmi ces ondes mortes, une vibration singulière – basse et rauque – un rire de george qui refuse de s’éteindre. Je reconnaître entre mille cette vois entortillée autour de ma conscience, cette voix issue d’un monde en ruines, qui m’appelle amoureusement, insidieusement.
C’est l’invocation d’une morte, la supplique d’une amante, qui raconte mes errements passés. Enivré j’entends cette voix d’outre-tombe me sursurres les détails les plus intimes de ma vie et me décrire la spirale des événements amorcée il y a un an à peine.
J’y prête une oreille impassible pendent que s’égrènent les étapes de ma métamorphose, savamment orchestrées et mises en scène. Je n’ai plus besoin que d’une seule chose. Rien ne presse. C’est fascinant d’observer a posteriori cette manipulation des choses qui, telle une èvidence, devait me conduire à cet endroit précis – debout dans cette morgue aux senteurs délétères, un sécateur à la main.
















Les couleurs se sont mises à fondre. Le bleu des murs s’est affadi, tirant vers cette teinte que prend la brume au crépuscule. Ensuite, les plis jaunes des draps se sont mués en ondulation blêmes. Tes levres sont devenues rosatres, presque livides, et ta peau a perdu sa carnation chaude, glissant vers le lacte puis le crayeux, a mesure que la lumiere faiblissait.
J’ai regardé les nuances s’evaporer doucement, revelant la nudite de chaque courbe et la finesse de chaque trait. Les yeux rives sur ton corps etendu a cote d’un bouquet de roses effeuillees et d’une horloge aux bras figes, j’ai pense a ces natures mortes dont les details saisissants de precision subliment la realite, tout en soulignant son inalterable immobilite. Dans le verre du vase, les bulles emprisonnees ressemblaient a une respiration arretee, une conversation interrompue dont les mots se detachent et s’engourdissent. J’ai contemple ces membranes ovoides qui delimitaient les grains de vide enchasses dans le bloc transparent, et j’ai senti mon couer partir en lambeaux.
Comment te retenir dans ce monde? Par quelle invocations magiques empecher cette dilution des couleurs et cet effritement des textures, qui presagent le neant en effacant la memoire? La mort, je l’ai compris a cette instant, est l’obscurite quiqui oblitere les pigments et abolit les silhouettes.
Je me suis agenouille a tes cotes, mon visage dans les brins reches de ta chevelure autrefois si glorieuse. J’ai hume l’odeur de poussiere froide qui, deja, avait chasse les senteurs d’herbe et de mure.
Un jour, avant que les dernieres etoiles ne s’eteignent, je t’arracherai des tenebres et te libererai den ton linceul noir.

Alors que le soir s’etait infiltre dans cette chambre devenue glaciale, dans mon esprit en deroute, je t’ai entendue murmurer : Ne m’oublie pas.

Hasil (Bahasa Indonesia) 1:

Membanting pintu. karyawan merupakan bagian
di ruangan yang dingin, udara tampaknya pembawa dijernihkan hanya effleuves formaldehida renggang -. menyembunyikan seperti bau napas terkubur duniawi tak terelakkan. bau dekomposisi merayap ke dalam otak saya, makan douceeâtre aroma tubuhnya api kegilaan saya.pada parade lidahku seribu rasa bertentangan - madu memudar bunga kering, rasa hambar daging rebus, garam dari anak sungai darah jantung ...
diangkat oleh campuran mual, saya beralih ke dinding . Wajah Yang Tidak karuan Oleh tonjolan akibat Benturan Artikel Baru besi laci, menampakkan cengiran Yang Aneh.AKU harus melihanya doa Kali Sebelum mengenali Sosok Yang Yang berjenggot Tebal Kotor. pupil melebar saya tampaknya set point terlihat berada di luar dinding ruangan, keluar dari dunia ini, berosilasi di suatu tempat sekarang masuk tidak di tempat lain.
apa yang saya lakukan di kamar mayat ini melintasi petunjuk manis? Saya bertanya pada diri sendiri sebuah sursatut kejernihan,seperti yang robek dari obsesi yang melanda saya selama berbulan-bulan. lihat, aku menyapu dinding ketat ruangan ini, di mana mikroba memiliki kontrol kurang dari melingkari tentara kenangan mati. Aku mendengar setiap napas cerita, potongan kehidupan yang datang untuk beristirahat, litani dalam bahasa tak dikenal. darah mengalahkan di kuil-kuil saya,Saya mendengarkan negara sekali lagi kisah hidup mereka. cairan mati mereka keluar laci di mana mereka memanjang, bibir tertutup dan mata tertutup, memantul ke dalam ruangan, terjerat sebagai emisi derau radio di mana meskipun kresek dan interferensi, berdiri kadang cegukan tangis
di antara gelombang mati.getaran tunggal - rendah dan serak - tertawa george yang menolak untuk mati. Aku mengakui seribu melihat ini memutar sekitar kesadaran saya, suara ini dari dunia hancur, yang penuh kasih memanggil saya, diam-diam.
Ini adalah doa seorang wanita mati, pecinta petisi, yang memberitahu kesalahan masa lalu saya.mabuk Aku mendengar suara ini dari kubur sursurres saya rincian paling intim dalam hidup saya dan memberitahu saya spiral peristiwa yang dimulai setahun lalu nyaris.
saya membayar telinga menggantung tanpa ekspresi yang menohok ini tahapan metamorfosa saya, hati-hati diatur dan dipentaskan. Saya tidak perlu itu satu hal. tidak ada terburu-buru.itu menarik untuk menonton ini hal penanganan selanjutnya, begitu jelas, akan membawa saya ke tempat khusus ini -. berdiri di kamar mayat untuk bau berbahaya, gunting pemangkasan di tangan
















warna yang meleleh. dinding biru hambar, menarik warna ini adalah bahwa kabut pada sore hari. kemudiankuning lembar lipit telah berubah menjadi riak pucat. bibir Anda telah menjadi merah muda, hampir marah, dan kulit Anda telah kehilangan warna kulit hangat, kemudian meluncur ke pemberitahuan kapur, sebagai cahaya itu memudar.
Aku melihat nuansa menguap perlahan-lahan, mengungkapkan ketelanjangan masing-masing kurva dan kemahiran masing-masing sifat.mata di bank diperpanjang tubuh Anda di samping buket mawar dan jam berdaun untuk figes senjata, saya pikir masih Lifes dengan detail mencolok presisi realitas luhur, menekankan keheningan diubah nya. dalam vas kaca, gelembung terperangkap menyerupai pernapasan berhenti,percakapan terganggu dengan kata-kata pecah dan menjadi mati rasa. Saya merenungkan membran ini bulat telur demarkasi gabah hampa tertanam di blok transparan, dan aku merasa couer saya dari compang-camping.
Kau ingat bagaimana di dunia? Dengan apa doa ajaib mencegah dilusi warna dan tekstur erosi ini,yang meramalkan kehampaan dengan menjatuhkan memori? kematian, aku mengerti pada saat itu, kegelapan adalah Quiqui oblitere pigmen dan menghapuskan siluet.
Aku berlutut peluang Anda di wajahku reches helai rambut Anda sekali begitu mulia. Saya mengendus bau debu dingin yang sudah memiliki aroma berburu rumput dan dinding.
Harisebelum bintang terakhir tidak akan mematikan, saya mencabut Anda dari kegelapan dan akan membebaskan ruang kerja Anda hitam kain kafan.

sementara malam merembes ke dalam ruangan menjadi dingin, kekalahan dalam pikiran saya, saya mendengar bergumam: Jangan lupakan aku

.

Hasil (Bahasa Indonesia) 2:

Pintu dibanting. Karyawan adalah sebagian
dalam kamar dingin, udara tampaknya dijernihkan, hanya membawa diperlukan effleuves formaldehida - seperti napas yang tersembunyi bau yang dikubur, tak terelakkan, duniawi. Bahwa bau dekomposisi insinuates sendiri di otak saya, bergizi bau douceeatre api saya kegilaan. Lidahku gulir ribu sebaliknya rasa - madu pudar bunga kering, hambar rasa rebus daging, garam dari anak sungai darah...
jantung dibesarkan oleh campuran ini mual, aku menoleh ke dinding. Wajah yang tidak karuan oleh tonjolan akibat benturan dengan laci besi, menampakkan cengiran yang aneh. Aku harus melihanya dua kali sebelum mengenali sosok yang berjenggot tebal yang kotor. Bola mata saya melebar muncul untuk melampirkan sesuatu yang tak terlihat, terletak di luar dinding ruangan ini, luar dunia ini, tray suatu tempat datang sekarang di tempat lain.
adalah apa yang saya lakukan di sini di kamar mayat ini disilangkan dengan manis petunjuk? Aku bertanya-tanya di sursatut dari kejernihan, sebagai mencabik obsesi menjepit bahwa saya selama berbulan-bulan. Lihat, saya scan waterproof dinding ruangan ini, yang mana mikroba memiliki pengambilan-keputusan kurang daripada kenangan tumbleweeds pasukan orang mati. Aku mendengar mereka napas setiap cerita, scrap keberadaan yang berakhir rasnya, Litani dalam bahasa yang tidak diketahui. Darah berdebar di kuil-kuil saya, Aku mendengarkan negara sekali cerita kehidupan mereka. Cairan mereka mati dari laci yang memanjang, disegel bibir dan mata tertutup, bouncing dalam lembaran, menguraikan ikatan sebagai parasit siaran radio mana meskipun mendesis dan gangguan, melepaskan kadang-kadang cegukan sob.
antara gelombang ini mati unik getaran - rendah dan serak - tertawa dari george yang menolak untuk menutup. Saya mengenali antara ribuan kusut ini lihat di sekitar hati nurani saya, bahwa dari suara dunia dalam reruntuhan, memanggil saya dengan kasih, insidiously.
ini adalah doa seorang wanita mati, permohonan untuk seorang kekasih, yang memberitahu saya kesalahan masa lalu. Mabuk saya mendengar suara ini dari Tombe saya sursurres yang paling intim detail kehidupan saya dan menggambarkan spiral acara dimulai setahun yang lalu untuk hukuman.
saya siap hang pasif telinga yang digantung tahap metamorfosis saya, ahli dikoreografikan dan dipentaskan. Saya tidak lagi membutuhkan hanya satu hal. Ada tidak terburu-buru. Hal ini menarik untuk mengamati posteriori manipulasi ini hal-hal yang seperti no-brainer, akan membawa saya ke titik ini tepat - berdiri di ini aroma merugikan kamar mayat, secateurs dalam tangan


warna yang dibuat untuk mencairkan. Biru dinding adalah affadi, menarik ini naungan yang mengambil kabut saat senja. Kemudian. Lipatan kain kuning dibentuk di riak kusam. Bibir Anda telah menjadi rosatres, hampir marah, dan kulit Anda telah kehilangan carnation yang panas, menyeret UU maka berkapur, ringan melemah.
aku menyaksikan nuansa menguap perlahan-lahan, mengungkapkan ketelanjangan masing-masing kurva dan kehalusan setiap stroke. Bank mata pada tubuh Anda diperpanjang samping buket mawar effeuillees dan jam untuk figes lengan, saya pikir ini masih lifes rincian yang mencolok presisi menghaluskan realitas, sementara menekankan imobilitas inalterable yang. Dalam kaca dari vas, gelembung dipenjara menyerupai telah berhenti bernapas. percakapan terganggu kata-kata yang bulat dan pergi mati rasa. Aku merenungkan membran bujur telur ini bahwa butir delimitaient vakum terbungkus transparan blok, dan aku merasa hatiku mulai cabik.
Bagaimana ingat Anda di dunia ini? Oleh magic invokasi apa mencegah ini pengenceran warna dan tekstur, erosi ini yang menandakan ketiadaan effacant memori? Kematian, saya mengerti itu saat ini, adalah pigmen dibatalkan amber gelap dan menghapuskan siluet.
aku berlutut Anda sisi, wajah saya di jalan ta setelah rambut jadi mulia buah. Saya hume dingin bau debu yang sudah berburu aroma rumput dan mure
satu hari, sebelum bintang terakhir lakukan jika mematikan, aku mencabut Anda dari kegelapan dan te despondently den ton shroud hitam.

sementara malam jika sedang memasuki ruangan ini menjadi dingin, dalam pikiran saya dalam kekalahan, aku mendengar kau berbisik: Jangan Lupakan aku.