À cinq heures, il faisait nuit, cet

À cinq heures, il faisait nuit, cette nuit blafarde des neiges.
Je secouai mes gens. Beaucoup ne voulaient plus se lever, incapables
de remuer ou de se tenir debout, ankylosés par le froid et
le reste.
Devant nous, la plaine, une grande vache de plaine toute
nue, où il pleuvait de la neige. Ça tombait, ça tombait, comme
un rideau, ces flocons blancs, qui cachaient tout sous un lourd
manteau gelé, épais et mort, un matelas en laine de glace. On
aurait dit la fin du monde.
– Allons, en route, les enfants.
Ils regardaient ça, cette poussière blanche qui descendait
de là-haut, et ils semblaient penser :
– En voilà assez, autant mourir ici !
Alors je tirai mon revolver :
– Le premier qui flanche, je le brûle.
Et les voilà qui se mettent en marche, tout lentement,
comme des gens dont les jambes sont usées.
J’en envoyai quatre, pour nous éclairer, à trois cents mè-
tres en avant ; puis le reste suivit, pêle-mêle, en bloc, au hasard
des fatigues et de la longueur des pas. Je plaçai les plus solides
par derrière, avec ordre d’accélérer les traînards à coups de
baïonnette… dans le dos.
La neige semblait nous ensevelir tout vivants ; elle poudrait
les képis et les capotes sans fondre dessus, faisait de nous des
fantômes, des espèces de spectres de soldats morts, bien fatigués.

Hasil (Bahasa Indonesia) 1:

Pukul lima, itu adalah malam, malam itu pucat salju.Aku mengguncang saya umat-Ku. Banyak ingin berdiri lebih, mampuAduk atau berdiri, ankylosés dingin dansisanya.Sebelum kita, dataran, dataran besar sapi apapuntelanjang, dimana hujan salju. Ia jatuh, itu jatuh, sebagaitirai, serpihan putih, yang bersembunyi segala sesuatu di bawah beratbeku, tebal dan mati mantel, kasur wol es. Padakata akhir dunia.-Pergi, perjalanan, anak-anak.Mereka mengamati itu, debu ini putih turundari sana, dan mereka tampaknya berpikir:-Berikut adalah cukup, bahkan mati disini!Kemudian saya menarik pistol saya:-Yang pertama yang gagal, aku membakar.Dan sekarang yang menghidupkan, semuanya perlahan-lahan.sebagai orang kaki yang dipakai.Aku mengirim empat, untuk mencerahkan kami, tiga ratus saya-sangat maju; maka seluruh diikuti, pell-mell, bulk, acakkelelahan dan panjang langkah. Aku meletakkan paling padatoleh di belakang, dengan memesan untuk mempercepat pejalan kaki ke gambarBayonet... di belakang.Salju tampak mengubur kita semua tinggal; Dia akhirnyatopi dan kerudung tanpa mencair, membuat kamihantu, spesies Spectra tentara mati, sangat lelah.

Hasil (Bahasa Indonesia) 2:

Pada pukul lima itu gelap, malam burung hantu pucat.
Aku menggelengkan umat-Ku. Banyak yang tidak mau bangun, tidak
bergerak atau berdiri tegak, kaku dengan dingin dan
sisanya.
Sebelum kita, dataran, sapi besar setiap polos
telanjang ketika hujan salju. Itu jatuh, jatuh seperti
tirai, ini serpihan putih yang menyembunyikan segala sesuatu di bawah berat
mantel beku, tebal dan kematian, kasur es wol. Ini
tampak seperti akhir dunia.
- Nah, dalam perjalanan, anak-anak.
Mereka melihatnya, debu putih ini turun
dari atas sana, dan mereka tampaknya berpikir:
- Cukup, serta mati di sini
Jadi saya menarik pistol saya :
- Yang pertama gagal, saya terbakar.
Dan di sini mereka diaktifkan, sementara perlahan
sebagai orang yang kakinya yang dikenakan.
Aku mengirim empat untuk mencerahkan kita, tiga ratus saya-
tres depan ; kemudian sisanya menyusul, pell-Mell, blok, acak
kelelahan dan panjang langkah. Aku meletakkan terkuat
dari belakang, dengan perintah untuk mempercepat pejalan kaki untuk pukulan
bayonet ... di belakang.
Salju tampaknya mengubur kita semua hidup; ia bubuk
topi dan kerudung tanpa mencair itu, membuat kami
hantu spektrum spesies tentara yang tewas, meskipun lelah.