Vous connaissez donc les personnage

Vous connaissez donc les personnages et le local. Voici
maintenant l’aventure :
C’était en 1854, le 15 octobre, – je me rappelle cette date et
je ne l’oublierai jamais.
Je partis de Rouen à cheval, suivi de mon chien Bock, un
grand braque du Poitou, large de poitrine et fort de gueule, qui
buissonnait dans les ronces comme un épagneul de PontAudemer.

Je portais en croupe mon sac de voyage, et mon fusil en
bandoulière. C’était un jour froid, un jour de grand vent triste,
avec des nuages sombres courant dans le ciel.
En montrant la côte de Canteleu, je regardais la vaste vallée
de la Seine que le fleuve traversait jusqu’à l’horizon avec des
replis de serpent. Rouen, à gauche, dressait dans le ciel tous ses
clochers et, à droite, la vue s’arrêtait sur les côtes lointaines
couvertes de bois. Puis je traversai la forêt de Roumare, allant
tantôt au pas, tantôt au trot, et j’arrivai vers cinq heures devant
le Pavillon, où le père Cavalier et Céleste m’attendaient.
Depuis dix ans, à la même époque, je me présentais de la
même façon, et les mêmes bouches me saluaient avec les mêmes
paroles.
– Bonjour, notre monsieur. La santé est-elle satisfaisante ?
Cavalier n’avait guère changé. Il résistait au temps comme
un vieil arbre ; mais Céleste, depuis quatre ans surtout, était
devenue méconnaissable.
Elle s’était à peu près cassée en deux et, bien que toujours
active, elle marchait le haut du corps tellement penché en avant
qu’il formait presque un angle droit avec les jambes.

Hasil (Bahasa Indonesia) 1:

Anda tahu karakter dan premis. SiniSekarang petualangan:Itu adalah tahun 1854, pada 15 Oktober, saya ingat tanggal danAku akan pernah melupakannya.Aku meninggalkan Rouen pada kuda, diikuti oleh anjing saya Bock,besar braque du Poitou, lebar dada dan ketinggian mabuk, yangbuissonnait di Brambles seperti Spaniel dari PontAudemer.Aku mengenakan pinggul tas perjalanan saya, dan pistol saya dibahu. Itu dingin hari, berangin hari yang menyedihkan,dengan gelap awan di langit.Dengan menampilkan pantai Canteleu, aku memandang lembah lebarpenyeberangan sungai Seine sampai cakrawala denganlipatan ular. Rouen, kiri, berdiri di langit semua yangMenara dan, kanan, pemandangan berhenti di pantai jauhditutupi dengan kayu. Kemudian saya melintasi hutan Roumare, mulaikadang-kadang dalam pas, kadang-kadang di berlari kecil, dan saya tiba sekitar jam lima untukPaviliun, mana Bapa jumper dan Celeste menunggu saya.Selama sepuluh tahun, pada saat yang sama, saya sendiri dariDemikian pula, dan mulut sama menyapa saya dengan samalirik.-Halo, Mr kami. Apakah kesehatan memuaskan?Pengendara telah hampir tidak berubah. Dia menolak waktu sebagaipohon tua; Tapi Celeste, empat tahunmenjadi dikenali.Itu hampir hancur dalam dua dan, meskipun seperti biasaaktif, dia berjalan begitu bersandar ke depan tubuh bagian atasapa ia hampir membentuk sudut kanan dengan kaki.

Hasil (Bahasa Indonesia) 2:

Jadi, Anda tahu karakter dan lokal. Di sini
sekarang petualangan:
Itu tahun 1854, 15 Oktober - Aku ingat hari itu dan
. Aku tidak akan pernah melupakannya
aku meninggalkan Rouen di atas kuda, diikuti oleh anjing saya Bock, seorang
besar Braque du Poitou, lebar dada dan rahang yang kuat yang
buissonnait di semak berduri seperti spaniel PontAudemer. Aku mengenakan berpinggul tas saya dan senapan saya tali. Itu adalah hari yang dingin, hari angin sedih besar, dengan awan gelap saat di langit. Dengan memperlihatkan pantai Canteleu, saya menyaksikan lembah yang luas dari persimpangan sungai Seine ke cakrawala dengan ular lipatan. Rouen, kiri, berdiri di langit semua menara dan di sebelah kanan, pandangan berhenti di pantai jauh ditutupi dengan kayu. Lalu aku menyeberangi hutan Roumare, sampai sekarang tidak ada, kadang-kadang berlari dan saya tiba sekitar 05:00 sebelum paviliun, di mana ayah Cavalier dan Celeste menunggu saya. Selama sepuluh tahun, pada saat yang sama, saya memperkenalkan diri dengan cara yang sama dan mulut yang sama menyapa saya dengan sama kata-kata. - Halo, Sir kami. Apakah kesehatan yang memuaskan? Cavalier tidak berubah. Dia menolak pada saat-saat seperti pohon tua; tapi Celeste, terutama empat tahun terakhir, itu dikenali. Itu hampir rusak dalam setengah dan, meskipun masih aktif, dia berjalan tubuh bagian atas condong ke depan sehingga hampir membentuk sudut yang tepat dengan kaki .