Toute cette moisson de souvenirs qu

Toute cette moisson de souvenirs que font les autres hommes
dans le courant de leur vie, les événements imprévus, les
amours douces ou tragiques, les voyages aventureux, tous les
hasards d’une existence libre lui étaient demeurés étrangers.
Les jours, les semaines, les mois, les saisons, les années
s’étaient ressemblés. À la même heure, chaque jour, il se levait,
partait, arrivait au bureau, déjeunait, s’en allait, dînait et se
couchait, sans que rien eût jamais interrompu la régulière monotonie
des mêmes actes, des mêmes faits et des mêmes pensées.

Autrefois il regardait sa moustache blonde et ses cheveux
bouclés dans la petite glace ronde laissée par son prédécesseur.
Il contemplait maintenant, chaque soir, avant de partir, sa
moustache blanche et son front chauve dans la même glace.
Quarante ans s’étaient écoulés, longs et rapides, vides comme
un jour de tristesse et pareils comme les heures d’une mauvaise
nuit ! Quarante ans dont il ne restait rien, pas même un souvenir,
pas même un malheur, depuis la mort de ses parents. Rien.
Ce jour-là, M. Leras demeura ébloui, sur la porte de la rue,
par l’éclat du soleil couchant ; et, au lieu de rentrer chez lui, il
eut l’idée de faire un petit tour avant dîner, ce qui lui arrivait
quatre ou cinq fois par an.
Il gagna les boulevards où coulait un flot de monde sous les
arbres reverdis. C’était un soir de printemps, un de ces premiers
soirs chauds et mous qui troublent les cœurs d’une ivresse de
vie.
M. Leras allait de son pas sautillant de vieux ; il allait avec
une gaieté dans l’œil, heureux de la joie universelle et de la tié-
deur de l’air.

Hasil (Bahasa Indonesia) 1:

Semua tuaian ini kenangan yang membuat orang laindalam kehidupan mereka, peristiwa tak terduga,mencintai manis atau tragis, petualang, Semua perjalanankemungkinan adanya gratis tetap itu asing.Hari, Minggu, bulan, musim, tahunberkumpul. Pada saat yang sama, setiap hari, dia berdiri,kiri, tiba di kantor, buka puasa, pergi, makan danbermain-main, tanpa yang tidak akan telah pernah terputus biasa monotonkisah yang sama, fakta-fakta yang sama dan pikiran yang sama.Setelah ia menyaksikan kumis nya pirang dan rambutkeriting kecil bulat es yang ditinggalkan oleh pendahulunya.Ia merenungkan sekarang, setiap malam, sebelum pergi, yangPutih kumis dan dahinya botak di es sama.Empat puluh tahun telah berlalu, panjang dan cepat, kosong sebagaihari kesedihan dan seperti jam yang burukmalam! Empat puluh tahun di sana tidak ada yang tersisa, bahkan tidak memori,bahkan tidak kemalangan, sejak kematian orang tuanya. Tidak ada.Hari itu, Mr Leras tetap terpesona, pada pintu jalan,oleh cahaya matahari terbenam; dan, daripada pulang ke rumah, iapunya ide untuk melakukan putaran kecil sebelum makan malam, apa yang terjadi padanyaempat atau lima kali dalam setahun.Ia memenangkan boulevards mana mengalir aliran dunia bawahpohon-pohon revegetated. Itu adalah malam musim semi, salah satu pertama inimalam yang hangat dan lembut yang mengganggu hati mabuk darikehidupan.Tn. Leras berkisar dari yang tidak melompat tua; Ia akan dengangaiety di mata, senang kegembiraan universal dan dasi-kedalaman udara.

Hasil (Bahasa Indonesia) 2:

Seluruh panen ini kenangan adalah laki-laki lain
dalam perjalanan hidup mereka, kejadian tak terduga,
manis atau tragis cinta, perjalanan petualangan, semua
kemungkinan eksistensi bebas itu tetap asing itu.
Hari-hari, berminggu-minggu, bulan, musim, tahun
telah tampak seperti. Pada waktu yang sama setiap hari, ia bangun,
kiri, tiba di kantor, makan siang, pergi, makan dan
tidur, dan tidak pernah terganggu monoton biasa
dari tindakan yang sama, fakta yang sama dan pikiran yang sama . Setelah dia melihat kumis pirang dan rambutnya keriting di cermin bulat kecil yang ditinggalkan oleh pendahulunya. Dia tampak sekarang setiap malam sebelum berangkat, ia kumis putih dan kepala botak di es yang sama. Empat puluh tahun telah berlalu , panjang, cepat, kosong satu hari kesedihan dan seperti jam yang buruk malam! Empat puluh tahun di mana ada adalah tidak ada yang tersisa, bahkan tidak memori, bahkan tidak kemalangan, sejak kematian orang tuanya. . Tidak ada Hari itu, Pak Leras tetap terpesona pada pintu ke jalan, dengan kecerahan matahari; dan, bukannya kembali ke rumah, ia memiliki ide untuk berjalan-jalan sebelum makan malam, apa yang terjadi padanya empat atau lima kali setahun. Ia memenangkan jalan-jalan yang mengalir aliran dunia di bawah pohon dihijaukan. Itu adalah malam musim semi, salah satu pertama yang hangat dan lembut malam yang kesulitan hati keracunan dari kehidupan. Mr. Leras tidak melompat lamanya; ia pergi dengan sebuah keceriaan di mata, sukacita yang universal bahagia dan TIE tidak bisa udara.